“Kendini sev”. Sanki kolaymış gibi. Bana kalırsa sevmek demek kendi görüntünle barışık olmak değil sadece, aynı zamanda kendini toplumda bir birey olarak nasıl gördüğün. Kendimize dışarıdan bakamıyoruz, her zaman en sert, en acımasız eleştiriler kendimizden geliyor. Kısaca kendimizi yerden yere vuruyoruz. Aslında kendini sevmek iç çatışmadan öte bir konu, kendini sevmeden başka sevgiyi yaşayamaz insan. Çünkü kendini sevince kendi değerini anlıyorsun. Kimse için benliğinden, olduğundan ödün vermemen gerektiğini. Perks of Being A Wallflower’dan (Saksı Olmanın Faydaları) çok güzel bir bolüm anlattıklarımı daha net açıklayabilir bence:
Sam: Why do I and everyone I love pick people who treat us like we’re nothing? (Niye ben ve herkes sevmek için bize değer vermeyen insanları seçiyoruz?)
Charlie: We accept the love we think we deserve. (Hakettiğimiz sevgiyi kabul ediyoruz.)
Ne yazık ki kendini sevmek “ego, narsizm” gibi kelimeler ile bağdaştırılıyor. Tabii ki egomuz var, biz karınca değiliz ya (fun fact: karıncaların egoları yoktur)! Kendini sevmek demek olduğun kişi ile barışmak demek, aynayı öpmekten bahsetmiyoruz. Kendini sevmeyen insan sevemez, başka insanların kendilerini sevmesinden mutsuzluk duyar.
Zaman alıyor kendini sevmek, ama emin olun hayatınızda bir yere geldiğinizde ve tüm o hayatınıza girip çıkan insanlara baktığınızda göreceksiniz: En değerli varlığınız kendinizsiniz. Yaşadığınız beden ve benliğiniz size tüm ömrünüz boyunca eşlik edecek, onu sevin ve ona değer verin. Bu paylaşımı sevdiğim bir şarkının bir kaç sözü ile bitirmek istiyorum:
“Yanlış doğru gibi
Eksik kalan bir kaç satırsa
Ve ben ben böyleyim
Kendi yolumda”(Ben Böyleyim – Athena)
birbalzamin 
Eski postları okuyup nostalji yapmak 💞
BeğenBeğen