Çoğu zaman blogda öneriler vermeyi amaçlasam da bazen kişisel blog şeklinde kullanmayı da isteyebiliyorum. Okulların açılmasına çok az var, bu durum şimdiden beni strese soktu. Sorun okul değil, beni bekleyen okul yılı sorun. Okulu özledim bir çok öğrencinin tersine, keşke önceki yıllar gibi olsa ama son yılım olmasa. Benim yaşımdaki çoğu kişi gibi üniversite sınavı stresi yaşıyorum, okulda aldığım farklı bir program da olduğu için bu stres ikiye katlanıyor.

Önümde iki seçenek var: Türkiye mi yurtdışı mı? Nerede mutlu olacağımı kesin bilemem tabii ki ama şu an Türkiye’ye daha yatkın hissediyorum. Şunu farkettim, ben Türkçe yazmak istiyorum. Bilmiyorum bu fikrim değişir mi ancak şu an böyle mutlu olacağıma inanıyorum.

Ve gelecek… Bu yaştan meslek seçmek kolay mı sanıyorlar, biz daha yetişkin değiliz, ergeniz, kişilik arayışındayız ne mesleği????? Hem nasıl anlıyorlarmış 1-2 sınavla bizim ne olmaya uygun olduğumuzu???? Saçmalık, bu konuda yurtdışındaki üniversite kabulleri daha başarılı. Notlarına ve bir iki sınavına bakıyorlar, lisede ne yaptın ne ettin görüyorlar, bir de üstüne senin kendin yazdığın yazıyı okuyorlar. Adam kısmen seni tanıyor en azından. Bu sistem ne peki böyle, sen reklamcı yapacaksın adamı ya yaratıcı değilse ne reklamcısı olabilir?

En azından neler istediğimi kestirebiliyorum diye düşünüyorum. Hepimizin geleceğe dair hayalleri var, benim de var elbet. Mutluluk önemli, çok stres olmamak önemli benim için geleceğe bakınca ama para da önemli tabii…

Bazen de diyorum “Abi tamam gelecekte mutluluk önemli ama ben şu an napıyorum ki? Şimdi de yaşıyorum, belki yarın ölcem.” aslında bazen değil ya hep diyorum sanırım. Kaç kere 17 olacağım, çalışmayı bilirim ama hayatımı da çöpe atamam. Müziğimi son ses açmayı, sevgilimle arkadaşlarımla zaman geçirmeyi, gülmeyi unutamam. Zaten stresten öldüren bir eğitim sistemi var bari o stresi atmayı bilelim.