Bir insan yoktur ki hayatımda dedikodu yok desin. Öyle bir salgın hastalık ki ya konuşursun ya konuşulursun. Zaten ne demişler; insanların ağzı torba değil ki büzesin. Dedikodu ile uğraşmanın bir yolu var mı?

Konuşulanları takmak kişiden kişiye değişir. Kimisi sallamıyorum der kimisi her adımından önce el alemin ağzına bakar. Tamamen karakter ile alakalı. Yalnız bir gerçek var ki karakteriniz ne olursa olsun başka insanların lafına göre hareket edemezsiniz.

Ne zaman sıkılsam üzülsem dinlediğim bir şey var; belki de çoğunuzun dinlediği Nil Karaibrahimgil’in “Gençliğime Sevgilerimle” adlı ses kaydı. Orada başkalarının laflarıyla, dedikoduyla ilgili söylediği şeyler çok etkileyici bence:

‘Konu komşu ne der’ diye dinleme. Komşu senin hayatın hakkında topu topu 15 dakika konuşacak. Sense ölene dek, onu yaşayacaksın.

Lise hayatım boyunca, özellikle bazı dönemlerde, çok dedikoduya maruz kaldım. Sanki herkes hayatımı biliyor da ne yapacağıma dair fikirleri varmış gibi. Bazen biz de yapıyoruz bunu; “ayy o kız neden o çocukla ya”, “oha ikisi tatile mi gitmiş nee”.

Bize ne, size ne.

Zaten bu iki lafı demedikçe yerinde sayıyorsun sadece. Bir şeyi istediğin kadar düzgün yap yine bir kulp takanlar olur. İstediğin kadar düzgün bir ilişkin olsun, istediğin kadar iyi giden bir işin olsun. Gül geç, onlar ne der diye düşündükçe tek yaptığın şey kendi önünü görmeni sağlayan o pencereyi sisle kaplamak olur.

İnsan kendini biliyorsa böyle bir şeyin kulağına gelmesi onu rahatsız etmez zaten. Sana torpilli desinler, sen çalıştığını biliyorsan takma. Sana kilolu desinler, vücdundan memnunsan sallama. Ağır olacak ama sana yollu desinler, sen kendini bilirsin, kapa kulaklarını ve geç. Ve eğer bir gün bu insanlar karşına geçerse bunu söylemek için, ki çoğu zaman bunu yapamayacak kadar korkaklardır, söyleyeceğin bir laf var: SANA NE.