1500 yıl sonra geri döndüm! Bana mail atanlar, Instagram üzerinden yazanlar oldu, çok teşekkür ederim. Başıma bir şey geldiğinden değil meşguliyetten yazamadım. Duyan sanacak ki çok dolu bi iş kadınıyım… Tabi değilim ama belki de ilk adımlarındayım. 

Bu kadar aradan sonra biraz hayatımdaki yenilikleri paylaşmalıyım diye düşündüm. Zaten beni bugün bunu yazmaya iten de bu yeniliklerden biri.

Üniversite iş hayatından önceki adım olduğu için her üniversite networking eventleri yapıyor. “Networking event” diyerek kafanızı karıştırmayayım, bunlar iş hayatında aktif kişilerle tanışmanıza olanak sağlayan seminerler, konferanslar, paneller… Herkesin amacı bir kartvizit kapabilmek, çünkü iş hayatına başlamak (daha doğrusu istediğiniz yerden başlamak) için bir şans gerek.

Ben de bu eventlerden birinde bir kart kapmayı başardım. Geçirdiğim bir yıl boyunca 10 kadar eventte bulunsam da hiç kart alamamıştım, doğrusu alana kadar bir sonraki adımı düşünmemiştim de. Bu kartvizit alma olayı sizinle ilgilendiklerini gösteren bir olay, yani size bir yönetici kartını veriyorsa bir nevi önemli bir bağlantınız oluyor. Ertesi gün teşekkür eden ve kendimi hatırlatmayı amaçlayan bir e-posta gönderdim. Ne gelecek bundan diye merak ediyordum. Bahsettiğim yönetici birkaç gün sonra bana geri döndü ve eğer istersem sohbet etmek için bir ara görüşebileceğimizi söyledi. Kırmızı alarm! Bu ne demekti?

Profesyonel hayata ilk adımımla çalışan bir kadın olmanın ilk korkusu ile karşılaştım. Yönetici, bir kadın olsaydı bu kadar tedirgin olacak mıydım? Ya da bu e-postayı alan ben değil de bir erkek olsaydı? Bana kartını vermesi bende potansiyel gördüğünü gösteriyordu. O anda kafam karman çorman oldu. Bir genç olarak tek hayalim iyi bir fırsat yakalamış olmaktı. Modaya olan tutkumdan, yaratıcılığımdan ya da ne biliyim iletişim becerilerimden etkilenip kart vermiş olmasını istiyordum. Ama ben bir kızım. Ya bana kart verirken düşündüğü şey görünüşümse? Ya bu buluşma profesyonel bir sohbet yerine istemediğim bir yere giderse?

O anda anladım. Ben ne kadar çalışsam da profesyonel hayatta her zaman bu zorluk çıkacak karşıma. Bir kadın olarak her zaman bir şeylerden çekineceğim. Bir de üstüne kart aldığımı duyan kişilerin yorumları… “Güzel olmasan, kız olmasan vermezdi…” Bir kadın olarak kendi yeteneklerimele, karakterimle ilgi çekici olamayacak mıyım? Benimle konuşan yöneticinin her hareketini analiz etmek zorunda mıyım? Koluma mı dokundu, gülümsedi mi, benimle neden görüşmek istiyor? Her zaman “dikkatli olmak” zorunda mıyım? Neden ormanda gezen korumasız bir ceylan gibi hissetmek zorundayım? Kadın olduğum için mi?

1 hafta süren stresten sonra yönetici ile görüştüm. Bu olayın üzerine o kadar düşmüştüm ki eteğimin boyundan ceketimin rengine kadar her şeyi 3 kere düşündüm. Sonuç: Görüşme oldukça profesyoneldi ve gayet pozitif sonuçlandı.

Ne kadar üstümden büyük bir yük kalksa da bu konu hala kafamı meşgul ediyor. Ben hep bir ceylan mı olacağım? Aslını sorarsanız ben kendimi ormandaki bir ceylandansa daha yeni kendi kendine avlanmaya başlayan genç, yırtıcı bir kedi gibi hissediyorum ve beni ceylan sanan herkese dişlerimi göstermeye hazırım.

Aklımda yeni konular birikti de birikti… Sizden de yorumlar ve öneriler bekliyorum!